O wierze z niewierzącym

 https://www.niedziela.pl/artykul/159019/nd/O-wierze-z-niewierzacym

Każde życie jest cudem. Nie ważne czy nazwiemy je embrionem, blastocystą czy noworodkiem.  
Polski rząd chce dać prawo na zabijanie człowieka, który nie może się bronić- pomóżmy mu!

Nagłe przyspieszenie prac nad projektami proaborcyjnymi w Sejmie

Data publikacji: 05.07.2024

· Sejmowa Komisja Nadzwyczajna będzie w najbliższy wtorek rozpatrywać projekty ustaw mające zwiększyć prawną dopuszczalność aborcyjnego uśmiercania dzieci.

· Projekty mogą być procedowane podczas kolejnego posiedzenia Sejmu (11 i 12 lipca).

· Projekty ustaw znacząco rozszerzają dostęp do aborcji, przede wszystkim legalizując aborcję „na życzenie” (bez dodatkowych wymagań) do określonego tygodnia ciąży.

· Dopuszczają one też aborcję z przyczyn eugenicznych, uznaną za niezgodną z Konstytucją.

· Instytut Ordo Iuris przypomina swoje analizy projektów opublikowane przed ich pierwszymi czytaniami.

 

PRZECZYTAJ ANALIZY - LINK

 

Projekt Koalicji Obywatelskiej nazywa aborcję „świadczeniem zdrowotnym”. Zakłada on wprowadzenie prawa do „aborcji na życzenie” do 12 tygodnia ciąży. Natomiast aborcja eugeniczna miałaby być dopuszczalna do 24 tygodnia ciąży, w przypadku braku możliwości wyleczenia dziecka. Projekt przewiduje też dostęp do „aborcji domowej” dla osób nieletnich, bez wiedzy i zgody rodziców. Projektodawcy chcą też zlikwidować możliwość powoływania się lekarzy i innych pracowników medycznych na klauzulę sumienia. Postulaty te sprzeciwiają się Konstytucji, orzeczeniom Trybunału Konstytucyjnego oraz stanowisku Naczelnej Rady Lekarskiej.

Z kolei deklarowanym celem projektu autorstwa Trzeciej Drogi jest „powrót” do stanu prawnego sprzed wyroku TK z 2020 r., poprzez przywrócenie możliwości wykonywania aborcji eugenicznej. Projekt zawiera jednak także inne przepisy mające zwiększyć dostępność aborcji w Polsce, m.in. wprowadzając pojęcie zagrożenia dla zdrowia psychicznego matki. Jego autorzy domagają się wprowadzenie finansowego szantażu dla szpitali, które nie chcą przeprowadzać aborcji. Projekt zakłada również wprowadzenie ustawowych terminów dostępu do aborcji – inaczej niż w przypadku matek, chcących urodzić dziecko, gdzie przepisy nie gwarantują prawa do całodobowego kontaktu z podmiotem leczniczym. Projektodawcy dążą też do zalegalizowania procederu tzw. aborcji domowych.

Swoje projekty przedstawiła też Lewica. Projekt nowelizacji ustawy o planowaniu rodziny zakłada możliwość przeprowadzania aborcji na życzenie do 12 tygodnia ciąży. Przywrócona miałaby zostać też aborcja eugeniczna, która byłaby możliwa (w przypadku poważnych wad) nawet w 9 miesiącu ciąży. Projekt, podobnie jak pozostałe, zakłada też wprowadzenie przepisów w praktyce uniemożliwiających powoływanie się na klauzulę sumienia przez lekarzy i przedstawicieli personelu medycznego, którzy nie chcą uczestniczyć w aborcji. 

Inny projekt Lewicy, dotyczący nowelizacji Kodeksu karnego, był już rozpatrywany przez Komisję Nadzwyczajną podczas poprzedniego posiedzenia. Komisja pozytywnie zaopiniowała projekt. Teraz przedmiotem jej obrad mają być pozostałe projekty.

 

Prawda o edukacji seksualnej – podsumowanie cyklu esejów

Data publikacji: 04.03.2024

Adobe Stock

· Duże kontrowersje wzbudzają zmiany w systemie oświaty wprowadzane przez obecny rząd.

· Wiele negatywnych konsekwencji może pociągnąć za sobą szczególnie wprowadzenie„wszechstronego”, hedonistycznego modelu edukacji seksualnej.

· Model edukacji seksualnej nazywany także „permisywnym”, przedstawia m.in. poczęcie dziecka jako zagrożenie i bazuje na ideologii gender.

· W cyklu esejów na ten temat mec. Marek Puzio, analityk Instytutu Ordo Iuris, wskazuje na problemy związane z edukacją seksualną z punktu widzenia prawnego, wychowawczego, psychologicznego i zdrowotnego.

· Instytut opublikował zbiór wszystkich tekstów z serii „O czym nie powiedzą edukatorzy seksualni?”.

 

PRZECZYTAJ PUBLIKACJĘ – LINK

 

Edukatorzy seksualni promują zwykle hedonistyczną wersję ludzkiej seksualności, oderwaną od odpowiedzialności i pozbawiającą dzieci naturalnej wstydliwości. Przedstawiając różne orientacje seksualne jako równe sobie i wmawiając dzieciom, że mogą same określić, jaka jest ich realna płeć, tzw. permisywna edukacja seksualna może być groźna w skutkach. Zdarza się bowiem, że skutkiem takich programów szkolnych jest dążenie przez młodzież do tzw. zmiany płci, poprzez niebezpieczne dla zdrowia terapie hormonalne i operacje chirurgiczne. W krajach, gdzie wdrożono tego typu model edukacji seksualnej, lawinowo wzrosła liczba nastolatków, określających się jako osoby homoseksualne lub doświadczających zaburzenia tożsamości płciowej.

 

Autor esejów wskazuje ponadto, że edukatorzy seksualni działają nie tylko w szkołach. Starają się oni dotrzeć do uczniów także poprzez kulturę masową, m.in. za pomocą wątków homoseksualnych w filmach czy książkach. Wśród młodzieży promowane są także zabawy angażujące sferę seksualną.

 

Mec. Marek Puzio opisuje również, jak tego typu model edukacji seksualnej jest promowany przez organizacje międzynarodowe, takie jak WHO, UNICEF czy Fundusz Ludnościowy Narodów Zjednoczonych. Środowiska lewicowe wykorzystują zaś edukację seksualną do podważenia dotychczasowego porządku w dziedzinie wychowania czy moralności i systemu prawnego, a nawet do zakwestionowania pojęć takich jak „kobieta”, „mężczyzna”, „małżeństwo”, „rodzina” czy „płeć”.

 

- Tzw. permisywna edukacja seksualna jest niebezpiecznym, pretendującym do miana naukowego, tworem ideologicznym, gdyż prowadzi do zmiany hierarchii wartości, sposobu myślenia, a także postrzegania świata zarówno przez współczesne społeczeństwo, jak i przez kolejne pokolenia. Przygotowuje w ten sposób grunt do dokonania zmian prawnych polegających m.in. na wprowadzeniu do porządku prawnego tzw. małżeństw jednopłciowych, przyznaniu parom homoseksualnym prawa do adopcji dzieci czy uregulowaniu procedury pozwalającej w stosunkowo prosty sposób dokonać zmiany oznaczenia płci w dokumentach – podkreśla mec. Marek Puzio.

https://ordoiuris.pl/edukacja/prawda-o-edukacji-seksualnej-podsumowanie-cyklu-esejow

Spowiednik nie może się przerazić

Wojciech Prus OP, Paweł Kozacki OP

Paweł Kozacki OP: Kiedy w przypadku czynów osób uzależnionych mamy do czynienia z grzechem, a kiedy z chorobą? Czy jest kryterium pozwalające odróżnić jedno o drugiego?

Wojciech Prus OP: Nie mam prostej odpowiedzi na to pytanie. Raczej staram się z konkretnym penitentem dochodzić do rozróżnienia. W konfesjonale pojawiają się na przykład wyznania dotyczące masturbacji. Wyznają ten czyn osoby, które regularnie i często się spowiadają, a zatem pielęgnują życie duchowe. Niestety, mimo częstej spowiedzi sytuacja się nie zmienia. Dlaczego? Najlepszą odpowiedź znalazłem w książce Miłość to wybór. O terapii współuzależnień. Autorzy stwierdzają, że z uzależnieniem mamy do czynienia wtedy, gdy występuje przymus. W terminologii teologicznej mówimy o grzechu w przypadku świadomego i dobrowolnego wystąpienia przeciwko prawu Bożemu. Jeśli zatem człowiek bardzo się stara nie popełniać takich czynów, regularnie się z nich spowiada, a to nie przynosi efektu, to można przypuszczać, że jego czyny nie są dobrowolne, że występuje przymus wewnętrzny. Jeśli zatem miałbym się pokusić o wskazanie kryterium rozpoznawania uzależnienia, to powiedziałbym, że są to: brak wolności, zniewolenie, siła zmuszająca człowieka do popełniania czynów, których on tak naprawdę nie chce popełnić, a co więcej, stara się za wszelką cenę ich nie popełniać. Uzależniony to człowiek zamknięty w klatce wewnętrznego przymusu.

Jeśli uzależnienie jest chorobą, to nie ma konieczności spowiadania się z czynów, które z niego wynikają.

Teoretycznie tak, ale w praktyce niełatwo przeprowadzić granicę między chorobą a grzechem. Spowiednikowi trudno w pierwszym momencie stwierdzić, czy ktoś spowiada się z grzechów, czy z problemów psychologicznych. Żeby odpowiedzialnie stwierdzić, że mamy do czynienia z uzależnieniem, potrzeba poważnego procesu duchowego, który będzie dotykał ludzkich lęków i zranień. Ktoś, kto usłyszy, że czyny wynikające z uzależnienia nie są grzechem, może się przestraszyć, że będzie teraz zagłuszał sumienie, lekceważył pokusy i jeszcze szerzej otworzy się na nieuporządkowanie. Taki człowiek boi się, że brak sankcji grzechu odbierze mu siłę do walki. Ważne jest zatem, by był przy nim ktoś, kto będzie go wspierał. Nie proponuję zatem, by ten człowiek nie spowiadał się z masturbacji, ale żeby nie traktował jej jako grzechu ciężkiego.

Skoncentrowałeś się na masturbacji, czyli dziedzinie dotyczącej uzależnień seksualnych, ale czy nie podobnie jest z paleniem tytoniu albo zdiagnozowaną chorobą alkoholową?

Jeśli mamy do czynienia ze diagnozowaną chorobą alkoholową, to jest prościej. Istnieje bowiem opinia fachowca, terapeuty, psychologa, który już ją rozeznał. Jest się więc do czego odwołać, spowiednik nie jest sam w ocenie sytuacji. Zacząłem od masturbacji, bo ona najczęściej pojawia się w konfesjonale. To jest najczęstsze cierpienie ludzi, dlatego że dotyczy sfery najdelikatniejszej i rany tam się najszybciej pojawiają. Zaryzykowałbym twierdzenie, że proporcje między wyznaniem w konfesjonale masturbacji a alkoholizmu wynoszą 10:1. Natomiast najrzadziej pojawia się wyznanie dotyczące palenia tytoniu. Pomimo ewidentnego uzależnienia mamy do czynienia z największym przyzwoleniem dla tego nałogu. Nie słyszałem, by ktoś powiedział, że jest chory, bo jest uzależniony od papierosów.

Proporcje, które podałeś, mogą wynikać z tego, że w każdym rachunku sumienia przeczytamy, że masturbacja jest grzechem, a w wypadku alkoholu grzechem jest jego nadużywanie, tyle że jest to termin nieostry i łatwo się oszukiwać: ja nie nadużywam. Wróćmy jednak do rozeznawania, co jest grzechem, a co chorobą. Czasem może to być przyczyna niezależna od człowieka – doświadczenia z dzieciństwa, krzywda itp., a czasem dorosły człowiek wie, co robi, wchodząc w pewne działania. Zatem czy można mówić, że uzależnienie jest zawinione przez człowieka?

Ponownie odwołałbym się do schematu uzależnienia, który przytaczam za książką Miłość to wybór. Jego początkiem jest brak poczucia własnej wartości, pustka wewnętrzna, brak godności. Tu się mieści cała przeszłość. Autorzy twierdzą, że wszyscy mamy jakieś problemy w tej dziedzinie. Teologicznie jest to prawdziwe, bo w Adamie i Ewie wszyscy zgrzeszyli. Różni nas skala tego problemu. Drugim elementem są relacje, w których tkwimy. Jeśli są zdrowe, jeśli obracam się między sensownymi ludźmi, to niebezpieczeństwo uzależnienia jest mniejsze. Wtedy ból pustki się zmniejsza. Jeśli natomiast trafiamy na ludzi toksycznych, ból się zwiększa, staje się nieznośny, sięgamy po anestetyk, czyli środek przeciwbólowy. Papieros i alkohol, masturbacja i pornografia uśmierzają chwilowo ból. Po zastosowaniu takiego czy innego środka wzrasta jednak poczucie winy i znajduję się na nowo w punkcie, w którym mam obniżone poczucie własnej wartości. Wychodząc z uzależnienia, trzeba pracować nad wszystkimi tymi punktami. Jeśli pytasz o odpowiedzialność za wychodzenie z uzależnienia…

…ja nie pytam o odpowiedzialność za wychodzenie, ale o odpowiedzialność za wchodzenie. Mam bowiem na myśli człowieka, który ma w sobie przestrzeń wolności, ale konsekwencją jego wyborów jest wchodzenie w schemat uzależnienia. Kiedyś się sięga po raz pierwszy po alkohol…

Owszem, ale ja, opisując ten schemat, wypowiadam się jako ksiądz, który ma 45 lat, który ma doświadczenie konfesjonału, który na ten temat myśli, czyta, zastanawia się… A młody człowiek, który sięga po taki czy inny środek, nie jest świadom konsekwencji. Natomiast to, za co jesteśmy odpowiedzialni, to praca nad dwoma pierwszymi punktami: poczuciem własnej wartości i relacjami. Poczucie własnej wartości bardzo mocno łączy się z relacją z Panem Bogiem. Nie chodzi jednak o obowiązki religijne, ale o dotarcie do fundamentu swego życia: Kim jestem? Po co jestem? Jaka jest moja wartość? Modlę się, by się przekonać, że jestem chciany, kochany, potrzebny… Jeśli mam swoją tożsamość, to nie będę palił jointów. Jeśli natomiast człowiek jest sam albo ma wokół siebie ludzi podważających jego wartość, to nie ma szans się o niej przekonać.

Złamałbym jednak ten schemat młodego człowieka, który nie jest świadomy konsekwencji swoich czynów. Znam dojrzałych ludzi, np. księdza, lekarza, dyrektora, którzy przed trzydziestką prawie nie pili, a dziś są alkoholikami. Sięgając po piwo dla zmniejszenia stresu albo po wieczornego drinka na sen, mogli chyba przewidzieć, czym to się skończy. Powtarzam zatem pytanie – czy nie ponoszą oni odpowiedzialności za swoje uzależnienie?

Odpowiedzialność, z punktu widzenia wiary, jest w przyjęciu zdania Jezusa: „Co przyjdzie człowiekowi, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł”. Możesz być superduszpasterzem, superspecjalistą czy supermenedżerem, ale jeśli zaniedbujesz swoją duszę, to nic to ci nie da. Do uzależnienia prowadzą złe sposoby radzenia sobie z własnym bólem. Jeśli chemicznie uśmierzam duchowy ból serca, to prawdopodobnie od tego środka się uzależnię. Jednym sposobem poradzenia sobie z pustką, jest zmierzenie się z nią.

Czy pustka jest jedyną przyczyną? Kiedy mówimy o stresie czy napięciu, chodzi raczej o wyrzucenie nadmiaru myśli, emocji, napięć, problemów, które człowiek w sobie niesie.

Zgadza się, zatem jeśli rozszerzymy przyczyny, które powodują ból, to i tak wracamy do punktu, w którym myśląc o odpowiedzialności, muszę pracować nad poczuciem własnej wartości oraz nad relacjami. Warto zatem zadać sobie pytanie, w jaki sposób pracuję nad tymi obszarami. Skąd czerpię poczucie własnej wartości? Czy relacje, które mam, pozwalają mi opowiedzieć wszystko o sobie. To bardzo ważne, bo wielu ludzi ma poczucie osamotnienia, nie znajduje nikogo, kto chciałby ich wysłuchać. Wrażliwi słuchacze to bardzo deficytowy towar na świecie. Niemniej obowiązkiem człowieka jest znalezienie sobie kogoś, przed kim może wszystko z siebie wyrzucić. No, może lepiej powiedzmy – szukanie kogoś takiego, w myśl słów Jezusa „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam”. W nowoczesnych systemach zarządzania mówi się o mentorze. Jeśli chcesz odpowiedzialnie kierować firmą, musisz mieć mentora. Można oczywiście rozmawiać z Panem Bogiem, ale wątpię, czy ktoś potrafi tak rozmawiać z Bogiem, że nie potrzebuje rozmowy z człowiekiem. Zatem ważne jest, by nie tylko znać takiego człowieka, ale również dbać o to, by się z nim spotkać i przed nim wypowiedzieć. Znacznie łatwiej jest sięgnąć po whisky, niż zorganizować spotkanie z przyjacielem. Whisky działa szybciej, co kusi w sytuacji, gdy jest tysiąc spraw do załatwienia. Poza tym szukanie kogoś, kto mnie wysłucha, zmusza do uznania, że nie mogę sobie sam poradzić. Młodym i dynamicznym menedżerom niełatwo to przyznać, ale jednak jest to prawda – nie zostaliśmy stworzeni do samotnego radzenia sobie z problemami, zostaliśmy stworzeni jako istoty, które się nawzajem potrzebują.

Bywa jednak, że czasem ludzie przychodzą do konfesjonału, by znaleźć mentora i wypowiedzieć samego siebie.

No tak, a gdzie biedny i cierpiący człowiek ma wypowiedzieć samego siebie? Czytając Wyznania św. Augustyna, zrozumiałem, że on podsumowuje swoje życie w kryzysie wieku średniego, ma 47 lat, spowiada się z życia. Również łacińskie brzmienie tytułu, Confessiones, podpowiada, że mamy do czynienia ze spowiedzią – od tego słowa pochodzi przecież nasz konfesjonał. Jednak to jego wyznanie, również swoich grzechów, jest uwielbianiem Pana Boga. Zatem ma ono zupełnie inny sens. Zbyt często skupiamy się na wyznaniu grzechów i rozgrzeszeniu. Augustyn wyznaje i uwielbia. Pisząc Wyznania, jest od 14 lat chrześcijaninem, od 10 lat kapłanem i od 7 lat biskupem. I na tym etapie swojego życia mówi: „Jestem chorym człowiekiem”. Spodziewalibyśmy się, że po wielu latach jego poszukiwań, dramatycznym nawróceniu, posłudze biskupa, nie będzie miał już problemów. A on mówi, że jest chory, nie wtedy, gdy się nawraca, ale wtedy, kiedy ma już wieloletnie doświadczenie naśladowania Pana Jezusa. Ciekawe, jak zareagowaliby księża, gdyby któryś ze współczesnych biskupów wyznał, że jest chorym człowiekiem. Jeśli ktoś odsłania swoją słabość, to albo nas pociąga moc jego świadectwa, albo musimy to cynicznie wyśmiać, by nie konfrontować tego wyznania z własną słabością.

Zadaniem mentora jest zatem pomóc wydobyć całą słabość, doprowadzić człowieka do stwierdzenia, że potrzebuje leczenia.

Najbardziej potrzeba wtedy czegoś, co nazwałbym nieprzerażeniem się. Gdy św. Faustyna przychodziła do spowiedników i opowiadała o swoich objawieniach i przeżyciach, oni ją odsyłali przerażeni, ponieważ nie wiedzieli, co z nią zrobić, co powiedzieć. Bo wielu księży nosi w sobie przekonanie, że powinni umieć sobie zawsze poradzić. Ludzie też często oczekują, że ksiądz im powie, jaka jest wola Boża. Błogosławiony ksiądz, Michał Sopoćko, spowiednik, też się przeraził, ale przerażenie nim nie zawładnęło. Wiedział, że jest bezradny, ale nie zostawił Faustyny samej, choć i ona była przestraszona tym, co się dzieje, i nie mówiła mu wszystkiego. Podobnie jest z człowiekiem uzależnionym, który przychodzi do spowiedzi. Też kręci, zwodzi, nie mówi wszystkiego, a spowiednik nie może się tym przerazić. W Białej księdze anonimowych erotomanów jest takie zdanie: „Przedtem, zawsze pragnęliśmy, aby to terapeuta, współmałżonek lub Bóg za nas zerwał z nałogiem, aby nas po prostu uleczył. Teraz, to my zaprzestajemy, a wtedy, poprzez naszą kapitulację, moc Boga zaczyna rzeczywiście w nas działać”. To zdanie wskazuje, że człowiek uzależniony chce, by stał się cud. Chce, by ksiądz mu powiedział, jak się wyzwolić z nałogu, wskazał, jak sobie poradzić z sytuacją, z niedostatkami własnej wartości, relacjami z bliskimi. Oczekuje prostej recepty na wszystkie problemy.

Opisujesz sytuację, w której mamy do czynienia z człowiekiem świadomym własnego uzależnienia. Rozpatrzmy jednak taką: do konfesjonału przychodzi człowiek, który mówi, że nadużywa alkoholu, a gdy spowiednik się dopytuje, to się okazuje, że pije codziennie dwa piwa, a w niedzielę nie uczestniczy we mszy św., bo trzeźwieje po sobotniej libacji. Pobieżna znajomość choroby alkoholowej pozwala przypuszczać, że on już jest uzależniony, ale jeszcze to do niego nie dotarło. Jak w takiej sytuacji powinien się zachować spowiednik?

Powinien nazwać to, co widzi. Przynajmniej tyle. Tak jak w rodzinach alkoholowych warto powiedzieć, że tata albo mama pije. Warto powiedzieć coś, co sprawi, że uzależnionemu będzie mało przyjemnie. On przez alkohol szuka chwilowego komfortu, a nazwanie rzeczy po imieniu sprawi, że wybije się go z tego fałszywego dobrego samopoczucia. Droga zdrowienia prowadzi niestety przez konfrontację z bólem. Taki człowiek powinien usłyszeć od spowiednika: „Moim zdaniem, jesteś uzależniony”. Kropka!

Kropka?

Oczywiście nie. Ja mam zawsze przy sobie telefon do poradni leczenia uzależnień i pytam: „Czy byłbyś gotowy tam zadzwonić?”. Stosuję przy tym taktykę oswajania. Rozumiem bowiem, że osoba, która taką prawdę usłyszy, uruchamia wszystkie możliwe mechanizmy obronne, by nie dopuścić tych słów do świadomości. Zachęcam zatem nie do leczenia, ale do konsultacji ze specjalistą, by ten orzekł, czy dany człowiek powinien się przejmować, czy może spać spokojnie. Znam zresztą takie sytuacje, gdy ktoś poszedł z nadzieją, że dostanie glejt na trzeźwość, a po rozmowie ze specjalistą prawda do niego dotarła. „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” – Jezus nas prowadzi do demontowania spektaklu fałszu, który odgrywamy.

Ja z kolei czasem mówię człowiekowi, który po raz kolejny obiecuje, że nie będzie pił, iż jego postanowienie poprawy nie ma polegać na zaciskaniu zębów i niepiciu – wiem przecież, że i tak zapije – ale na poszukaniu pomocy specjalisty.

Masz rację, ale we mnie pojawia się lampka współczucia. Przecież, zwłaszcza mężczyźni, panicznie boją się lekarza i leczenia. Słysząc, że potrzebują leczenia, dowiadują się, że jest znacznie gorzej, niż sądzili. Zastanawiam się zatem, jak to samo powiedzieć, by ułatwić proces przekraczania bólu. Wspomniana wcześniej książka pokazuje, że właściwie wszyscy jesteśmy dotknięci jakąś chorobą, że po poprzednich pokoleniach dziedziczymy ich braki. Pociesza, że nie jestem jedyną osobą, która musi się leczyć. Zgadzam się jednak, że postanowienie poprawy musi polegać na kontakcie ze specjalistą.

Nasza rozmowa przeszła od bieguna do bieguna. Na początku wyrażałeś obawę, że gdy powiesz człowiekowi uzależnionemu: „Nie grzeszysz, tylko jesteś chory”, to on przestanie walczyć. Teraz się obawiasz, że mówiąc te same słowa, śmiertelnie go przestraszysz.

Specjaliści są zdania, że zwykle działa tu mechanizm wyparcia. Nie tyle zatem się boję, że człowiek tak się przestraszy, iż się upije. Raczej obawiam się, że mechanizmy obronne zadziałają tak, że powiedzenie wprost nie dotrze do niego. Z drugiej strony nie da się przewidzieć, jak zadziała Pan Bóg w sakramencie. Może człowiek, który usłyszy, że nie ma się wysilać i postanawiać poprawy, tylko się leczyć, tak się na ciebie wścieknie, że prawda do niego dotrze. Duch Święty może zadziałać przez łagodność, może zadziałać przez surowość.

Zdarza się, że terapeuci tłumaczą osobom współuzależnionym, że sposobem pomagania jest odmowa wspierania uzależnionego. Nie należy poprawiać jego błędów, nie należy ukrywać jego nałogu, tylko zgadzać się, by ponosił konsekwencje swoich czynów. Czasami wskazana jest wręcz separacja lub wyrzucenie z domu. W takiej sytuacji członkowie rodziny pytają, czy tak brutalne środki nie są grzechem, czy żona, która ślubowała wierność, może opuścić męża alkoholika, a matka nie wpuścić do domu syna narkomana.

Może lepiej nie używać argumentu o obowiązku. Bo brzmi to jak kolejna rzecz do wykonania. Wcześniej obowiązki polegały na doprowadzaniu do porządku domu, gdy alkoholik go zarzygał, dzwonieniu do pracy, by usprawiedliwić jego nieobecność, lub kryciu siniaków na twarzy po pobiciu. Teraz mają one polegać na wyrzuceniu kogoś z domu. Pokazywałbym, że czynnikiem leczącym jest rozbijanie tabu, wspólnego udawania, odgrywania ról, które nie są nasze. Pytałbym zatem, co będzie przywróceniem życia w prawdzie. Jeśli zbliżymy się do prawdy, będziemy bardziej autentyczni, przekręcając klucz w zamku, gdy mąż wraca pijany. Warto zadać osobom współuzależnionym pytanie, co by zrobiły, gdyby się nie bały. W rodzinach z problemem uzależnienia wiele zachowań dyktuje strach wzmocniony przewidywaniem najgorszej wersji wydarzeń. Nie da się go przezwyciężyć samodzielnie. Potrzeba terapeuty, który wesprze osobę współuzależnioną. Wyobrażam sobie bowiem, że jej jeszcze nie stać na zamknięcie drzwi przed alkoholikiem.

Wchodzisz w rolę terapeuty, a ja cię pytam jako spowiednika. Przychodzi do ciebie osoba, którą terapeuta podprowadza pod moment stanięcia w prawdzie. Ta osoba pyta spowiednika, czy nie jest grzechem wyrzucenie męża z domu, skoro ślubowała miłość, wierność i uczciwość małżeńską.

Mimo wszystko pokazywałbym, że stanięcie w prawdzie jest dobrą drogą. Przekonywałbym, że zaufanie terapeucie jest w tej sytuacji konieczne. Gdy idę do lekarza, mogę stawiać sobie pytania, czy zapisał mi dobry lek, ale jeśli mu nie zaufam, będę konfrontował jego diagnozy z innymi medykami albo wzmacniał jego leki innymi, to nic dobrego z tego nie wyjdzie. W tym wypadku odkrywanie prawdy jest drogą ewangeliczną, bo: „Poznajcie prawdę, a prawda was wyzwoli”. Powołałbym się też na argument z prawa kanonicznego, które mówi, że możliwa jest separacja, gdy dobro współmałżonka jest poważnie zagrożone. A w przypadku współuzależnienia zagrożone jest nie tylko zdrowie fizyczne, ale może przede wszystkim zdrowie psychiczne. Człowiek, dbając o swoje zdrowie, musi stanąć w prawdzie i stwierdzić, że do wyzdrowienia potrzebna jest separacja od osoby uzależnionej. Jezus takiemu wyborowi błogosławi.

Ale czy taka separacja nie jest aktem egoizmu, dbania tylko o swoje zdrowie?
Na szczęście mamy w Piśmie Świętym takie fragmenty, które zaprzeczają modelowi miłości utożsamionej z poświęceniem, samowyniszczeniem, tym, że lepiej oddać swoje życie, niż by bliźniemu miała się stać krzywda. To jest bardziej skomplikowane. Jezus mówi o sobie, że nie będzie łamał trzciny nadłamanej i gasił knotka o nikłym płomyku, ale gdy przychodzi do świątyni, to przewraca stoły i wypędza przekupniów. On nie stawał przed straganem, nie mówił potulnym głosem, nie opowiadał, że Mu bardzo przykro, ani nie pytał, czy może przewrócić stoliczek, tylko działał w gwałtownym gniewie. Jezus mówi: bądźcie niewinni jak gołębie i sprytni jak węże. Miłość będzie się wyrażała czasem przez wywrócenie stołu albo przez sprytnie zaplanowane działanie. Co w sytuacji rodziny z problemem uzależnienia oznacza wywrócenie stołu? Zdejmowanie komfortu z osoby uzależnionej. Czasem będzie to zgoda, by się obudziła we własnych odchodach, a czasem niewpuszczenie do domu. Jest to bowiem może jeden ze sposobów, by przebić się przez głuchotę uzależnionego, pozwolić, by prawda o jego nałogu dotarła do jego świadomości.

Ja jeszcze czasem pytam, jakie są owoce, skutki dotychczasowego okazywania miłości mężowi. Czy troska i chronienie go pozwoliły mu wyjść z nałogu, czy też sytuacja rodziny staje się coraz bardziej rozpaczliwa.

Dodałbym tylko, że najlepszym sposobem pomocy osobie uzależnionej jest zadbanie o siebie, o swoją prawdę, o swoją terapię. Tylko człowiek trzeźwo patrzący na rzeczywistość, widzący prawdziwie problem, jest w stanie podejmować właściwe decyzje. Tylko człowiek, który wyjdzie z roli narzuconej mu przez osobę uzależnioną, jest w stanie pomóc komuś trwającemu w nałogu.

Czyli zadbaj o siebie, byś mógł zadbać o współmałżonka.

Na łamach naszego miesięcznika ukazały się już następujące rozmowy o spowiedzi z Wojciechem Prusem OP: Przywracanie życia „W drodze” 4/2002, Siedemdziesiąty siódmy powrót „W drodze” 2/2003, Kamienie i łzy „W drodze” 2/2005, Ratuje nas Duch Święty „W drodze” 3/2008 oraz Śniło mi się, że spowiadam „W drodze” 5/2009.

https://wdrodze.pl/article/spowiednik-nie-moze-sie-przerazic/

Zabobony i przesądy

Zabobony i przesądy... Cóż, nawet tym najrozsądniejszym zdarzyło się odpukiwać w niemalowane drewno czy łapać się za guzik na widok kominiarza. I choć wiemy, że to nie pomoże, to przecież nie zaszkodzi. Są osoby, które za nic nie przejdą pod drabiną ani pomiędzy słupkami drogowskazów i tablic, bo, jak twierdzą, przynosi to pecha. Wierzą one także, że czarne koty zsyłają nieszczęście. Takie i podobne przykłady można przytaczać bez końca, bo u źródła naszej przesądności leży odwieczne pragnienie człowieka, by odgadywać przyszłość, czyli znaleźć patent na szczęście.

Zabobon polega m.in. na uleganiu przesądom i wróżbiarstwu, przywiązywaniu znaczenia do talizmanów i innych „cudownych” bibelotów. Wiele osób traktuje tego typu praktyki z przymrużeniem oka. Są jednak i tacy, którzy, przekonani o konieczności przestrzegania ich w celu uniknięcia nieszczęścia, bezmyślnie je stosują.

Część osób wierzy, że szczęście przynosi kominiarz, inni natomiast upatrują go w czterolistnej koniczynie. Polacy boją się konsekwencji rozbicia lustra oraz witania się przez próg. Niektórzy przyznają także, że pecha przynosi ślub w maju. Jak wynika z badań statystycznych, dla ponad połowy rodaków przesądy są sprawą poważną, wręcz determinującą ich codzienne zachowania. W konsekwencji okazuje się bowiem, że nasi rodacy mają gotowy zestaw przedmiotów i sytuacji, którym przypisują magiczne znaczenie.

Jednym z przesądów warunkujących powszednie działania jest dobrze znana „pechowa trzynastka”. Nadajemy jej szczególnie negatywną moc, jeśli trzynasty dzień miesiąca przypada dodatkowo w piątek. Niektórzy, by zmniejszyć ryzyko nieszczęścia i niepowodzenia, w tym dniu nie podejmują żadnych ważnych decyzji, a ekstremiści nie wychodzą nawet z domu! Takie przykłady można mnożyć. Zaś najpopularniejszym z przesądów, typowym dla polskiej mentalności, jest zakaz wychodzenia na spacer z noworodkiem, dopóki nie zostanie on ochrzczony.

Mogłoby się wydawać, że zabobony to już przeszłość. Tymczasem wielu z nas wcale nie jest wolnych od magicznych praktyk. Przesądy stosujemy przy każdej okazji i nie zauważamy momentu, w którym gusła zaczynają w sposób niekontrolowany kierować naszym życiem.

Oprócz powszechnie znanych „czarnych kotów” czy „piątków trzynastego” pojawiają się całkowicie nowe przesądy. W internecie krążą tzw. łańcuszki szczęścia (najczęściej z prośbą o spełnienie marzeń), które, po otrzymaniu, należy przesłać do określonej liczby osób; w przeciwnym razie spotka nas niepowodzenie.

Katechizm Kościoła Katolickiego wyraźnie wiąże zabobon z bałwochwalstwem. Ale zabobon może również dotyczyć kultu, który oddajemy prawdziwemu Bogu, np., gdy przypisuje się jakieś magiczne znaczenie pewnym praktykom religijnym. Popaść w zabobon oznacza wiązać skuteczność modlitw lub znaków sakramentalnych jedynie z ich wymiarem materialnym, z pominięciem dyspozycji wewnętrznych, jakich one wymagają.

Człowiek z natury powtarza to, co zakorzenili w nim przodkowie. Kłania się tu prawo psychologiczne, które mówi, że pierwsze doświadczenie człowieka, obojętnie, w jakiej kwestii, jest bardzo mocne. I tak np. jeśli matka czy babcia lała wosk nad dzieckiem, bo było słabe i często chorowało, to pierwsze doświadczenie: wizualne i emocjonalne, zapisuje się w systemie wewnętrznym człowieka i później, przy podobnych sytuacjach, będzie on do tego doświadczenia wracał.

Wiara w zabobony i przesądy wyrasta z tego, że mamy dwoje oczu, a jedne usta i potrzebujemy dwa razy więcej widzieć, niż mówić. W związku z tym wydaje się nam, że wszystkie gesty, jakie wykonujemy, tajemnicze i magiczne, mają szczególną moc i bronią przed nieszczęściami tego świata. Niestety, to tylko swoiste zredukowanie człowieka do roli np. zwierzęcia, w momencie, gdy pozwalamy, by „czarny kot” miał nad nami władzę.

Bardzo ważne jest, by każdy człowiek znaczył coś dla drugiego. Natomiast, gdy ignorujemy drugą osobę, oddalamy się od niej, choćby w rodzinie, wtedy szukamy kontaktu w magicznych rytuałach, znakach i symbolach. Dlatego każdego dnia musimy dbać o relacje z Bogiem i drugim człowiekiem.

Przesądy i zabobony

Droga Krzyżowa Pana Jezusa

DROGA KRZYŻOWA PANA JEZUSA

Stacja I

Pan Jezus na śmierć skazany

Obmowa, wyśmianie, oszczerstwo ... Tak łatwo skazać kogoś językiem, pozbawić go dobrego imienia. Dziś bardzo często się zdarza, że człowiek szydzi z drugiego człowieka, rzuca bezpodstawne oskarżenia, godzi w dobre imię drugiej osoby. Może się zdarzyć, że i nas ktoś fałszywie oceni. Co wtedy?

Czy się kłócić? Czy za wszelką cenę walczyć o prawdę? Prawda się obroni sama. Tak jak było to w przypadku Jezusa, którego również bezpodstawnie oskarżono.

Panie Jezu, pomóż mi tak jak Ty cierpliwie i z pokorą serca znosić fałszywe oskarżenia i ośmieszenia. Któryś za nas cierpiał rany...

Stacja II

Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

Trudna klasówka, choroba mamy lub taty, nieznośny kolega w ławce obok itd. itd. W życiu nie uniknie się trudnych sytuacji. Można się na nie złościć, można przeklinać, można wreszcie szukać ratunku w alkoholu czy narkotykach... Można jednak inaczej. Można powiedzie sobie w sercu: „Jezu, ufam Tobie” i wraz z Nim wziąć ciężar problemów. Może one nie znikną, ale w ich dźwiganiu nie będziesz sam!

Panie Jezu, pomóż mi brać na siebie wraz z Tobą krzyż moich problemów i trudności!!! Któryś za nas cierpiał rany ...

Stacja III

Jezus upada po raz pierwszy pod krzyżem

Upadki się zdarzają. Nerwy, złości, wybuch gniewu, stracony czas czy niemoralny film. To nasze ziemskie upadki. Człowiek, nawet dorosły w życiu duchowym, bywa często jak dziecko. Musi sobie nieraz nabić guza, aby wreszcie nauczyć się chodzić. Nim osiągniesz świętość nieraz zdarzy Ci się upaść. Pamiętaj jednak, że nie jesteś sam. Jest przy Tobie On — Jezus Chrystus, który pragnie Ci pomóc podnieś się z każdego upadku.

Panie Jezu, pomóż mi jak najrzadziej upadać i zawsze podnosić się z upadku zła i grzechu.

Stacja IV

Jezus spotyka swoją Matkę

Niejedna nieprzespana noc, mnóstwo troski, rozterek,

a nierzadko i łez. Tak wygląda miłość matki do dziecka.

Kiedy dziecku dzieje się krzywda matka biegnie mu z pomocą. Moją matką jest Maryja. Kiedy ktoś lub coś mi zagraża nie jest sam. Ona jest ze mną. Chce mi pomóc, tak samo jak bardzo pragnęła ulżyć cierpieniom swojego Syna. Niestety, tu było to niemożliwe. Pomogła Mu jednak nie jakimś gestem, ale samą obecnością.

Maryjo, bądź przy mnie w chwilach radosnych i smutnych. Wspieraj mnie i pomagaj mi, bo sam nie dam rady unieść ciężaru mojego życiowego krzyża.

Stacja V

Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi

Dobrze jest mieć przyjaciela. Przyjaciel to ktoś, na kogo zawsze można liczyć. Żeby jednak mieć przyjaciół, najpierw trzeba samemu stawać się przyjacielem dla ludzi. Z pewnością niektórzy z nich na naszą życzliwość odpowiedzą dobrocią

i życzliwością. Czy Szymon z Cyreny był przyjacielem Jezusa?

Z pewnością nie! Jednak nawet nieświadomie ulżył nieco Chrystusowi.

Panie Jezu postaw na mojej drodze życiowej jak najwięcej ludzi życzliwych i dobrych. Pomóż stawać się przyjacielem dla innych.

Stacja VI

Weronika ociera twarz Jezusa

Delikatność i wrażliwość serca. To cechy, które powinny wyróżniać dziewczynę, kobietę. Postawa Weroniki, jej odwaga

i poświęcenie dla Jezusa są dowodem, że męstwo i wierność kochanej osobie to najpiękniejsze znamiona człowieczeństwa.

To cechy, które może szczególnie silnie wyrażają się w życiu kobiety. Może dlatego Jan Paweł II mówił często o „geniuszu kobiety”.

Panie Jezu Chryste, spraw aby współczesne dziewczyny

i kobiety coraz bardziej upodabniały się do św. Weroniki

w postawie otwartości serca i poświęcenia dla drugiego człowieka.

Stacja VII

Jezus upada po raz drugi

Kiedy wydaje Ci się, że już pokonałeś jakiś grzech, jakąś słabość, nagle okazuje się, że zło powraca do Ciebie, niczym bumerang. Tak działa szatan, który widząc uporządkowane sumienie robi wszystko, by na nowo je ubrudzić i splamić grzechem. Pamiętaj jednak, że nawet drugi upadek nie musi oznaczać ostatecznej klęski. W takich chwilach wołaj o pomoc Chrystusa. On jest silniejszy niż jakiekolwiek zło. On pokona szatana i da Ci siły do podniesienia się z upadku.

Panie Jezu, pomóż mi walczyć z wszelkimi pokusami, zwłaszcza, gdy pojawiają się one po spowiedzi i modlitwie.

Stacja VIII

Jezus spotyka płaczące niewiasty

Zdarza się, ze gdy się nam coś nie powiedzie pojawiają się osoby, które próbują nas pocieszać. To dobrze, że takie osoby są. Może jednak zdarzyć się, że rzekomi pocieszyciele będą próbować znaleźć rozwiązanie na kryzys w poczęstowaniu Cię alkoholem czy inną formą ucieczki od rzeczywistości. Pamiętaj, że tak naprawdę to sam musisz znaleźć pocieszenie i nikt Ci go nie da w pełni ... nikt z wyjątkiem Jezusa.

Panie Jezu, bądź ze mną zwłaszcza w chwilach trudnych, abym w Tobie znajdował pocieszenie i umocnienie.

Stacja IX

Jezus upada po raz trzeci

Bywa, że mamy wszystkiego dość, że wszystko się wali. Ogarnia nas fala zwątpienia i żalu. Kiedy w takich chwilach jesteś sam bardzo łatwo o depresję, załamanie. Wtedy też u niektórych pojawia się straszna myśl o samobójstwie. Nie wolno jednak nigdy, ale to nigdy ulegać myślom tego typu. Nie ma takiej sytuacji, z której Jezus nie wyciągnie dobra. Pan Bóg czasem dopuszcza zło, ale po to aby przemienić je w dobro.

Panie Jezu, pomóż mi przyjmować każdą sytuację jako przejaw woli Bożej i bądź ze mną zwłaszcza wtedy, kiedy wszystko zacznie mi się dosłownie walić na głowę!

Stacja X

Jezus z szat obnażony

Wystarczy włączyć telewizor, aby zobaczyć jedną

z największych chorób współczesnego świata: tą chorobą jest brak wstydu. Człowiek współczesny próbuje przyciągnąć ku sobie uwagę innych coraz bardziej roznegliżowanym wyglądem. Biedny — nie wie jednak, że w ten sposób staje się jedynie przedmiotem pożądania, a nie podmiotem miłości. Szacunek

i uznanie na trwałe może wzbudzać jedynie ten, kto postawą

i zachowaniem da świadectwo swojej godności jako osoby.

Panie Jezu pomóż mi fascynować innych nie wyglądem zewnętrznym, ale pięknem ducha.

Stacja XI

Pan Jezus przybity do krzyża

Każda rana boli. Zwłaszcza, kiedy boli nie ciało, ale dusza.

Gdy ktoś bliski zada bolesny cios, złośliwym słowem bądź haniebnym czynem, wówczas czujemy się fatalnie.

To rzeczywiście bardzo boli. Jezusa też bardzo bolało, że do drzewa krzyża przybili Go ludzie, których przecież przyszedł zbawić.

Panie Jezu, pomóż mi cierpliwie znosić ból zadawany mi przez bliskie osoby.

Stacja XII

Jezus umiera na krzyżu

Co to jest miłość? Na to pytanie próbują sobie odpowiedzieć ludzie młodzi, zwłaszcza gdy serce zaczyna mocniej bić do drugiej osoby. Jeśli szukasz odpowiedzi na to pytanie, to spójrz na krzyż. To właśnie jest miłość. Miłość to gotowość do poświęcenia się , aż po cenę własnego życia dla drugiej osoby. Miłość nie ma nic wspólnego z egoistycznym pragnieniem „posiadania” drugiej osoby. Prawdziwa miłość wolna jest od zazdrości i egoizmu. Prawdziwa miłość wyraża się w służbie,

w byciu dla... drugiej osoby.

Panie Jezu naucz mnie tak kochać innych, jak Ty mnie umiłowałeś, oddając za mnie życie na drzewie krzyża.

Stacja XIII

Pan Jezus zdjęty z krzyża

Widok bliskiej osoby, która przeszła straszna mękę musi być okropny. Ten widok z pewnością przeszył bólem serce Maryi, kiedy zdejmowano z krzyża ciało Jej Syna. Ona jednak nie rozpacza, nie wyrzuca Bogu tego co się stało.

Panie Jezu, pomóż mi nawet w najtrudniejszych momentach mojego życia nie tracić nadziei i nie popadać w rozpacz.

Stacja XIV

Pan Jezus złożony do grobu

Grób. Tu spotyka się śmierć i życie. Po Wielkim Piątku przyjdzie czas na Niedzielę Zmartwychwstania. Tak jest

i w naszym życiu. Po trudach i cierpieniach przyjdzie radość

i pokój. Krzyż ma nas zahartować, wzmocnić naszą duszę.

Kiedy jednak to się już dokona zawsze przychodzi chwała zwycięstwa, który przynosi Zwycięzca śmierci, piekła i szatana.

Zakończenie

Panie Jezu, przeszedłem wraz z Tobą kolejne stacje Drogi Krzyżowej. Wierzę jednak, że coś się zmieniło we mnie. Wierzę, że teraz będę silniejszy. Wierzę, że Ty jesteś ze mną, mój Zbawicielu! Amen

Źródło:http://www.opoka.org.pl/biblioteka/M/MR/ir_krzyzowa_mlodziez.html