Mocne postanowienie poprawy
Jesteśmy w
samym centrum poważnej problematyki dotyczącej Sakramentu Pokuty. Trzeba do
tych kwestii podchodzić nie powierzchownie czy rutynowo, ale rzetelnie i
uczciwie, a w szczerym kontakcie z Panem Bogiem na modlitwie dorastać do coraz
bardziej dojrzałego przeżywania Sakramentu Pojednania.
Mówimy o
postawach i decyzjach, które warunkują ważne i godne przyjęcie tego Sakramentu.
Spowiedź to nie automat: przycisnę przycisk i wyskoczy batonik. Coś tam powiem
i ksiądz rozgrzeszy. Coś tam powiem!
Do
najistotniejszych warunków Sakramentu Pokuty należy – oprócz żalu za grzechy –
mocne postanowienie poprawy.
Mocne
postanowienie poprawy. Aby spowiedź była ważna, trzeba w swoim sercu wyraźnie
postanowić poprawę, to znaczy podjąć wyraźną decyzję zerwania z grzechem i
zerwania z okolicznościami, które mnie do grzechu prowadzą. Tu warto przypomnieć,
że samo dobrowolne narażanie się na grzech ciężki już jest grzechem ciężkim.
Mocne
postanowienie poprawy to decyzja – wybór dobra i tylko dobra. To muszę Panu
Bogu jasno i szczerze powiedzieć: Panie Boże, nie chcę więcej grzeszyć, chcę
czynić dobro i tylko dobro.
Niedorzecznością
byłoby domaganie się od spowiednika rozgrzeszenia, kiedy nie ma się
najmniejszej woli zmiany życia. Tak może się zdarzyć na przykład w coraz częściej
spotykanych sytuacjach zamieszkania młodych razem przed ślubem albo w ogóle bez
ślubu. Przed Wielkanocą przylecą do spowiedzi. Po co? Albo: jak ktoś kradł, tak
dalej myśli kraść. Jak oszukiwał na podatkach, tak nie myśli z tym zerwać. Jak
znieważał swoich domowników, tak nie myśli się zmienić. Jak stosował/-a środki
antykoncepcyjne, tak nie myśli o najmniejszej zmianie tego destrukcyjnego
procederu. Jak narażał się na takie czy inne grzechy, tak nie myśli o tym, aby
unikać bliskich okazji do grzechu. Jak nie modlił się, tak dalej nie myśli
modlić się. Jak zaniedbywał uczestnictwo w niedzielnej Mszy Świętej, tak dalej
nie myśli o regularnym w niej uczestnictwie. Może być wiele innych sytuacji.
Z bezwstydnym
czołem domagać się rozgrzeszenia w takich sytuacjach, może jeszcze z deklaracją,
że przecież „jestem katolikiem”, byłoby zaprzeczeniem wiary i znakiem głębokiego
niedorozwoju duchowego.
Powiedzmy to
jasno: sytuacja bezmyślności i stawiania grzechu i własnych grzesznych przywiązań
ponad Pana Boga i Jego Wolę dyskwalifikuje katolika od sakramentalnego
rozgrzeszenia – nie z kaprysu spowiednika, ale z braku dyspozycji penitenta!
Tu uwaga:
takie wybrakowane spowiedzi mogą się zdarzyć – nie tylko – przy okazjonalnych,
pospiesznych, na chybcika odprawianych spowiedziach np. z okazji czyjegoś ślubu,
pogrzebu czy chrztu, „bo chciałbym przystąpić do Komunii” albo „bo mam być
chrzestnym/chrzestną”. Lepiej wtedy nie przychodzić do konfesjonału. Jeszcze
lepiej jest nawrócić się szczerze!
Jeśli ktoś
deklarowałby wobec spowiednika gotowość przemiany życia, ale w sercu wcale o
tym nie myślał, to oczywiście nawet jeśli kapłan w dobrej wierze wypowie słowa
rozgrzeszenia, to jest to spowiedź świętokradzka a więc nieważna –
rozgrzeszenie nie nastąpiło. Co więcej – wtedy penitent obciążył swoje sumienie
jeszcze dodatkowym grzechem kłamstwa oraz znieważenia Sakramentu.
Są to sprawy
poważne i zdaje się, że częste nauczanie na ten temat jest dzisiaj konieczne,
abyśmy, myśląc o spowiedzi, nie ugrzęźli w lekkomyślnie powtarzanych kilku
niezobowiązujących ogólnikach o miłosierdziu Bożym.
Powiedzmy to
jasno i wyraźnie: do ważnego rozgrzeszenia konieczna jest szczera wewnętrzna
dyspozycja – decyzja poprawy swojego postępowania, decyzja unikania grzechu,
decyzja zerwania z grzesznymi przywiązaniami, decyzja unikania niebezpiecznych
okazji do grzechu, decyzja naprawienia wyrządzonego zła. Taka postawa jest
oznaką szczerego nawrócenia, jest wyrazem wiary. Tak przyjmuje Sakrament Pokuty
katolik dojrzały duchowo.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz